ए कोरोना, ए कोरोना
दुख न देना, न दे
कति काखहरु रित्तिए
कतिले न्यानो काख पाएनन !
डरले मन काँप्दै छ
किन यति निष्ठुरी भएको?
भन न किन हो तिमी यस्तो भएको?
रहरहरु सबै छरिदै छ !
यति शक्तिशाली न बन कि
हाम्रो प्रार्थनहरु पनि व्यर्थ जाओस
अलिकति त बुझ अनि साम्य हौं
तिम्रो डर र त्रास यति छ कि !
आजकल न हाँस्न मन छ
न खान, कहिले के खबर सुनिन्छ
कहिले के शब्दनै छैन म सङ्ग
व्यक्त गर्ने मन कति विचलित छ ?
तिमीलाई विनम्र अनुरोध गर्छु
अब रोकी देउ यो कहर
छैन अब बाँच्ने कुनै रहर
चारै तिर मातम छाएको छ !
मुख बन्द छ, मन भरी डर त्रास छ
छैन रमाइलो छैन कुनै रहर
चारै तिर तिम्रो त्रास छ कोरोना
मात्रै तिम्रो त्रास छ कोरोना !
म कसरी शान्त बस्न सक्छु भन न ?
अब तिम्रो यो अन्याय छोड न
अब शान्त हौं , मरहम लगाउ
ती घाँउहरुमा, चुपचाप बस !
सवै आफ्नो पनि बिरानो देख्छु
एकान्त मात्रै रुचाँउछु
दाजु- भाइ, घर- परिवार, छर- छिमेक
सबैलाई टाढा बनाइस त, अब के
चाहियो?
अब त शान्त हौं, जिउन दिनु पर्छ
स- साना, कोपिलाहरु फकृदै छ
फुल्न दिनु पर्छ, तिमी यति अहंकारी हुनु
हुँदैन
यसरी जताततै हा- हाकार मच्चाउनु हुँदैन ।
तारा तामाङ ” खुशी”
